www.spotkania.fora.pl

BB

Wczoraj obejrzałam program Tomasza Lisa. Rozmawiał i owszem o Smoleńsku, ale po raz pierwszy wysłuchałam całej rozmowy bez wiadomego odruchu, a wręcz z całym zainteresowaniem.
Gośćmi byli : Pan Paweł Deresz i mąż Agnieszki - tej młodej funkcjonariuszki BOR-u (nazwisko mi uciekło, ale to była jedyna kobieta wśród "borowików", którzy zginęli w katastrofie).
Okazuje się, że z normalnymi ludźmi można normalnie rozmawiać.
Przecież cierpienie tych panów po stracie ukochanych żon nie jest mniejsze od cierpienia innych wdowców i wdów, a także brata i szwagra, z tym, że oni cierpią normalnie, a nie politycznie i nie zieją nienawiścią do naszego Prezydenta i Premiera.
Rozmawiali więc normalnie i normalnie odpowiadali na trudne i bolesne pytania prowadzącego i to właśnie sprawiło, że słucha się ich z należytą uwagą i szacunkiem.
Pan Deresz planuje na rocznicę katastrofy zorganizować wielki koncert pod patronatem Prezydenta Komorowskiego i Jego Małżonki. Ma już zapewniony udział wielu ważnych muzyków i piosenkarzy i wierzy, że "muzyka łagodzi obyczaje". Marzy mu się pogodzenie wszystkich dotkniętych katastrofą, ale ja bardzo się boję - na podstawie dotychczasowych doświadczeń - że będzie jak zwykle czyli wściekła złość, lejący się strugami jad, kupa insynuacji i obelg. Do pewnej grupy ludzi nie można przemówić żadnym językiem i w żaden sposób bo oni są przeżarci do cna nienawiścią. Żal mi tych ludzi.

ans

Teraz media ekscytują się opinią premiera na temat raportu MAK. Irytują mnie wręcz opinie (głównie pisowych), że premier jakoby zmienił stosunek do Rosji i badań przez tamtejsze służby przeprowadzanych. Przecież to oczywiste, że dopiero jak raport przeczytał mógł dostrzec jakieś w nim braki , czy niedoskonałości. To jest zrozumiałe dla każdego oprócz rozgrywających politycznie katastrofę.
Edmund Klich występował wczoraj w "kropce" i sugerował, że powinien powstać odrębny polski raport (jeśli oczywiście Rosjanie nie włączą do raportu uwag nadesłanych z Polski). Jednocześnie Klich wyraźnie odrzucił wszelki spiskowe teorie dotyczące katastrofy.
Mnie przyczyny katastrofy wydają się oczywiste już od pierwszych godzin, dni.. Także to, że Rosjanie mogli bardziej stanowczo zabronić lądowania jest oczywiste.. Przecież jednak nie nakazywali lądować , ich współwina jest więc minimalna.. (przez zaniechanie , a nie działanie). Specjalnie mnie nie dziwi , że tak postąpili licząc jednak na rozsądek pilotów i ich dysponentów.
Wyobrażam sobie skandal międzynarodowy i ten wrzask pisowych gdyby zamknięto lotnisko. Sad

Daga

Jak zwykle pisdzielce nie wiedzą o co chodzi z tym Raportem.
Słuchać nawet nie umią
A było wszystko w Kropce, ale przeciętny Polak wie, jakie były przyczyny.

ans

Chyba warto ten opis przeczytać :

Pilot TU-154 wciskał gaz do końca – opis tragedii pod Smoleńskiem

Polscy piloci Tu-154M popełniali błąd za błędem – ustalili po dziennikarskim śledztwie autorzy książki „Ostatni lot”.

Część odpowiedzialności za katastrofę ponoszą jednak Rosjanie z wieży kontrolnej. – Jeśli to wszystko opiszecie, będzie skandal – słyszeli autorzy od swoich rosyjskich informatorów. Publikujemy zapis ostatnich sekund lotu widzianych zarówno z wieży kontrolnej lotniska w Smoleńsku, jak i z kabiny pilotów samolotu Tu-154M z prezydentem na pokładzie.

W budyneczku zwanym dumnie wieżą lotniska Siewiernyj 10 kwietnia 2010 roku pracowały trzy osoby:

– pułkownik Nikołaj Krasnokucki, były dowódca bazy w Smoleńsku oraz zastępca dowódcy bazy w Twerze, który został przez przełożonych wyznaczony na dowódcę zespołu ds. przyjęcia polskich samolotów; miał władzę nad wieżą jako zastępca dowódcy bazy;

– podpułkownik Paweł Plusnin, kontroler wieży; jego zadaniem było wprowadzenie samolotu w krąg nadlotniskowy oraz doprowadzenie do lądowania;

- major Wiktor Ryżenko, kontroler systemu lądowania, jego zadaniem było podawanie załodze wszystkich informacji – od momentu wejścia na ścieżkę schodzenia do osiągnięcia wysokości decyzji.

Wszyscy to doświadczeni pracownicy smoleńskiego lotniska, którzy po rozformowaniu stacjonującego tam pułku zostali przeniesieni do jednostki w Twerze. Na macierzyste lotnisko zostali oddelegowani wyłącznie do obsługi lotów premiera Tuska i prezydenta Kaczyńskiego w kwietniu 2010 roku oraz wszystkich innych lotów towarzyszących tym wizytom, w tym samolotu z premierem Władimirem Putinem.

Czy przyczyny katastrofy zostaną kiedykolwiek wyjaśnione?

– Momentami jednak wieża, podobnie jak kabina pilotów prezydenckiego tupolewa, zamieniała się w salę konferencyjną. Co jakiś czas pojawiały się kolejne osoby – mówi nasz informator z Rosji. Ani nam, ani jemu nie udało się jednak ustalić, kto przychodził i na jak długo. Pewne jest, że nikt z FSB (Federalnej Służby Bezpieczeństwa) nie musiał nadzorować trzech pracowników wieży, ponieważ wszyscy są oficerami pułku gwardyjskiego, a więc podlegającego bezpośrednio FSB. Na nagraniach z rejestratora rozmów w wieży o samolocie Ił-76 mówią: „Nasi lecą”.

Jak-40: nie pytali o zgodę, po prostu wylądowali

W dniu katastrofy atmosfera na wieży od samego początku była napięta. Obecni tam pracownicy byli zdenerwowani pogodą, która absolutnie uniemożliwiała lądowanie.

Zdaniem naszego rosyjskiego informatora kontrolerów trochę uspokoiło [wcześniejsze] lądowanie polskiego jaka-40.

Mimo że załoga złamała wiele procedur, to jednak bezpiecznie przyziemiła – opowiada osoba znająca szczegóły.

Załoga jaka-40 otrzymała zgodę tylko na lądowanie warunkowe (pasadka dopołnitielno). W czasie podejścia piloci jaka, podobnie jak załoga tupolewa, nie kwitowali podawanej przez kontrolera odległości swoją wysokością.

Tak naprawdę działali zupełnie niezależnie od poleceń wieży – mówi nasz informator. – W pewnym momencie kierownik lotów zobaczył jaka dość wysoko nad progiem pasa. Uznał, że samolot po przyziemieniu po prostu nie zdąży wyhamować, i nakazał załodze natychmiastowe odejście na drugi krąg. Piloci jednak go zignorowali. Nie powiedzieli nawet, że lądują, nie czekali też na żadne zezwolenie. W nagraniach z wieży nie słychać, żeby padła absolutnie niezbędna w takich okolicznościach komenda: Pasadku razrieszaju. Po prostu, ot tak, wylądowali sobie. Udało im się skrócić dobieg, bo włączyli jeszcze w powietrzu odwracacz ciągu. Poza tym jak-40 potrzebuje niewiele miejsca na hamowanie i pas w Smoleńsku, jak na jego potrzeby, był bardzo długi.

Kierownik lotów skomentował ich wyczyn krótkim: Nu mołodiec – dodaje osoba znająca przebieg wydarzeń. Jej zdaniem wtedy Rosjanie wyobrazili sobie, że skoro jak-40 trafił w tych warunkach prosto na pas, to znaczy, że Polacy mają na pokładzie superprzyrządy nawigacyjne.

Trójka kontrolerów jednak nie była zgodna, czy Tu-154M może w Smoleńsku wylądować. Paweł Plusnin bardzo emocjonalnie reagował na pomysły lądowania.

– Niech spierdalają, po co oni tutaj? – to jedna z jego łagodniejszych opinii, nagrana na rejestratorze rozmów w wieży. Od samego początku próbował także zniechęcić pilotów do lądowania. – PLF jeden-zero–jeden, na Korsarzu mgła, widzialność 400 metrów – ostrzegał załogę tupolewa o godzinie 10:24.22,3. Takie warunki atmosferyczne, zgodnie z wszelkimi przepisami, nie pozwalały na lądowanie. Mgła nadchodziła falami. Momentami, na krótko, widoczność się trochę poprawiała, a po chwili wszystko znowu znikało w mlecznej powłoce.

Nawet gdyby tupolew wylądował, VIP-y nie wyjechałyby z lotniska

W pewnym momencie inicjatywę na wieży przejął Nikołaj Krasnokucki. Zaczął dzwonić m.in. do ośrodka Logika w Moskwie, czyli odpowiednika naszego Centrum Operacji Powietrznych. Nie mógł jednak porozumieć się z jego dowódcą. Trudno powiedzieć, czy ów rzeczywiście tego dnia był poza Moskwą na swojej daczy, czy też po prostu, nie chcąc podejmować żadnych decyzji, dyplomatycznie zniknął z zasięgu telefonu.

Krasnokucki nalegał, żeby ktoś w Moskwie zdecydował, czy tupolew z prezydentem Lechem Kaczyńskim może w tych warunkach lądować. Nie udało mu się jednak porozumieć z nikim, kto wziąłby na siebie odpowiedzialność.

Kazali mu decydować – mówi nasz informator. – I Krasnokucki stał się takim antycznym bohaterem tragicznym. Wiedział, że niezależnie od tego, jaką podejmie decyzję, zrobi źle: zabroni lądować – będzie afera międzynarodowa, że Rosjanie uniemożliwiają prezydentowi Kaczyńskiemu uczczenie pamięci ofiar NKWD. A jak pozwoli lądować, może dojść do tragedii.

Plusnin nadal sprzeciwiał się lądowaniu. – Warunków do lądowania nie ma – podkreślił przez radio o godzinie 10:24.51,2.

Niespodziewanie, chwilę później, o godzinie 10:25.12,3, Krasnokucki zabrał mikrofon Plusninowi. Zaczął pytać załogę: „Czy po próbnym podejściu wystarczy wam paliwa na zapasowe?”. Takie pytanie można potraktować jako ewidentną zachętę do próby lądowania. W tym czasie w wieży Plusnin cały czas narzekał na pomysł lądowania tupolewa. Padały mocne słowa: „Na chuj mi, niech spierdala!”. A Krasnokucki zachęcał do lądowania – mówi Rosjanin znający wyniki śledztwa.

Dla kontrolerów sygnałem alarmowym, że lotnisko należy zamknąć, nie było nawet to, że rosyjski Ił-76 o mało się nie rozbił w czasie pierwszej ze swoich dwóch prób podejścia do lądowania. – Ci z wieży kazali mu wręcz spierdalać, bo o mało nie zahaczył skrzydłem o ziemię. A potem i tak puścili go na drugie podejście – opowiada nasz informator.

Warto dodać, co transportował Ił-76. Leciały nim samochody dla polskiej delegacji. Nawet gdyby tupolew jakimś cudem wylądował, VIP-y i tak nie miałyby jak opuścić lotniska. Ił-76 po dwóch nieudanych próbach podejścia odleciał do Moskwy.

Rosjanie: będzie skandal, kiedy to opiszecie

Dziesiątego kwietnia komenda „Horyzont” (rozkaz natychmiastowego wyrównania poziomu lotu) padła z wieży za późno. Należy jednak pamiętać, że piloci tupolewa zeszli poniżej wysokości decyzji, nie otrzymawszy zgody na lądowanie. Kontroler wyraźnie powiedział o zgodzie warunkowej. Nie zgłosili też tego, że widzą pas, i nadal się zniżali. Pojawia się pytanie, czy polscy piloci znali znaczenie rosyjskiego określenia: pasadka dopołnitielno (zgoda na lądowanie warunkowe). Komenda „pas wolny”, która padła o 10:39.37,3 (tuż przed komendą „lądowanie warunkowo”) w języku wojskowych w Polsce oznacza zgodę na lądowanie. Trudno powiedzieć, co pomyślał Arkadiusz Protasiuk, słysząc te komendy.

Trzy dni wcześniej, kiedy Tu-154M także lądował w Smoleńsku, to Protasiuk jako drugi pilot prowadził korespondencję z kontrolerami. Wówczas jednak od razu otrzymali pozwolenie na lądowanie. Natomiast 10 kwietnia byli zasypani komendami, które niekoniecznie były dla nich zrozumiałe. Obie załogi lądujące tego dnia w Smoleńsku miały kłopoty z rosyjskim. Załoga jaka-40 usłyszała, że ma kołować priamo, czyli prosto przed siebie. Skwitowali, potwierdzając, i chwilę potem skręcili w prawo. Niech to świadczy o stopniu ich znajomości rosyjskiego.

Podczas lądowania tupolewa największym błędem kontrolerów, a konkretnie Ryżenki, było to, że prowadząc samolot od wysokości 500 metrów do wysokości decyzji, nie zmuszał załogi do kwitowania odległości wysokością. Takie, w myśl procedury, są zasady porozumiewania się wieży z samolotem w tej fazie lotu. Powinien był się tego wyraźnie domagać – mówi nasz informator.

A tymczasem ani razu nie padło z jego ust skierowane do polskich pilotów w reakcji na ich milczenie pytanie: wysota? (wysokość?).

– Bardzo źle zrobiliśmy, że już na początku śledztwa nie uderzyliśmy się w pierś. Trzeba było powiedzieć uczciwie: „Baliśmy się skandalu dyplomatycznego. Wiecie, jak prezydent Kaczyński był nastawiony do Rosjan. Jaki miał charakter. Nie przypuszczaliśmy, że macie tak niewyszkolone załogi”. Wtedy byłoby w porządku. Bo część winy rzeczywiście jest po naszej stronie. Tymczasem władze starym komunistycznym zwyczajem idą w zaparte. I się skompromitujemy. Będzie skandal, kiedy to opiszecie. Ale trzeba w końcu powiedzieć prawdę, bo inaczej będzie powstawało coraz więcej idiotycznych teorii spiskowych – ocenia nasz rozmówca z Rosji.

Błasik stał w kokpicie, załoga robiła błąd za błędem

Piloci niewątpliwie byli pod presją. W kabinie od dłuższego czasu ich pracę obserwował dowódca sił powietrznych, gen. Andrzej Błasik. Zapewne dlatego pilot zdecydował się na wykonanie manewru podejścia do lądowania, a potem lądowania – choć Paweł Plusnin kilkakrotnie podkreślał, że nie ma warunków do lądowania. Mimo obecności przełożonego – a może właśnie z tego powodu – w kabinie tupolewa panowała nerwowa atmosfera. Większość pracy spadła na barki pierwszego pilota. Trudno powiedzieć, co robił drugi, bo na większość komend nie odpowiadał. Nawigator nie znał rosyjskiego, więc ograniczył się do zaprogramowania komputera pokładowego UNS, i odczytywania wskazań radiowysokościomierza.

O godzinie 10:38.20 Tu-154M właśnie zaczął wychodzić z ostatniego zakrętu kręgu nadlotniskowego.Pół mili nam zostało – powiedział nawigator, patrząc na ekran UNS. Tyle dzieliło samolot od znalezienia się na prostej prowadzącej na próg pasa lotniska Siewiernyj. – Klapy trzydzieści sześć – zdecydował dowódca załogi, kapitan Arkadiusz Protasiuk. W tym momencie samolot został przygotowany do lądowania. Gen. Andrzej Błasik nadal stał w kokpicie i przez otwarte drzwi relacjonował komuś z tyłu, co robią piloci. Tymczasem załoga od dłuższego czasu popełniała błąd za błędem. Co chwila łamała podstawowe zasady pilotażu tupolewa. Robiono rzeczy wręcz zakazane przez instrukcję eksploatacji samolotu dostarczoną przez producenta oraz Regulamin Lotów Lotnictwa Sił Zbrojnych RP.

Na zewnątrz warunki były fatalne. Chmury wisiały nisko i zasłaniały ziemię (nie wiemy i nigdy się już nie dowiemy, na jakiej wysokości nad lotniskiem zaczynały się chmury i mgła w momencie, kiedy samolot podchodził do lądowania. Być może były 50 metrów nad pasem – tak podała załoga jaka-40).

Kapitan Arkadiusz Protasiuk wiedział, że musi wylądować. Czekał na upragniony awans na stopień majora. Udane lądowanie w obecności prezydenta i szefa sił powietrznych, gen. Andrzeja Błasika, mogło mu w tym pomóc. Porażka, czyli lot na lotnisko zapasowe, mogła pogrzebać jego marzenia.

Protasiuk był stremowany, ale prawdopodobnie miał pomysł, jak wylądować. W systemie komputerowym nawigator wytyczył kolejne punkty kursowe. Trzy dni wcześniej kapitan Protasiuk jako drugi pilot lądował w Smoleńsku z premierem Donaldem Tuskiem na pokładzie i w centrali nawigacyjnej miał zweryfikowane na miejscu współrzędne progu pasa. W ten sposób załoga mogła wyznaczyć dokładną trajektorię lotu. Samolot właśnie zbliżał się do punktu, od którego Protasiuk wyznaczył rozpoczęcie zniżania.

Uczyli się latać jeden od drugiego

Podczas tego lądowania dowódca miał więcej pracy niż zwykle. Sterował samolotem i jednocześnie rozmawiał z pracownikiem wieży. Uwagi kontrolera jednak puszczał mimo uszu od momentu, gdy usłyszał słowa, na które czekał. O godzinie 10:39.37,3 kontroler powiedział: „Pas wolny”.

Upragnione słowa – które każdy polski pilot wojskowy rozumie jako zgodę na lądowanie – Protasiuk usłyszał w ostatniej chwili. Już trzy kilometry wcześniej powinien zacząć zniżać lot! Natychmiast zaczął zaplanowany manewr. Zignorował, a może po prostu nie usłyszał, że chwilę później kontroler wyraźnie powiedział: „Lądowanie warunkowo”. A to oznaczało, że najpierw musi zgłosić, że widzi pas, i dopiero wtedy uzyska zgodę na lądowanie.

Samolot po kursie wyznaczonym przez nawigatora był prowadzony przez autopilota (ABSU), a automat ciągu (AT) sterował prędkością maszyny. Protasiuk, patrząc na panel komputera pokładowego, sprawdzał położenie samolotu i prawą ręką delikatnie operował pokrętłem autopilota, płynnie regulując prędkość zniżania. Tupolew schodził w dół z prędkością około 6,8 metra na sekundę.

Załoga najprawdopodobniej nie wiedziała (bo trudno uwierzyć, że złamała przepisy z premedytacją), że instrukcja eksploatacji Tu-154M zezwala na użycie ABSU i AT tylko i wyłącznie podczas lądowania na lotniskach wyposażonych w ILS kategorii I oraz II. Piloci z 36. SPLT nie zdawali sobie z tego sprawy, bo podręczników oraz instrukcji prawdopodobnie nigdy nie czytali. Uczyli się latać jeden od drugiego.

Kontroler co jakiś czas mówił dowódcy przez radio o kursie i ścieżce. Ale, co jest bardzo dziwne, nie żądał potwierdzenia przekazanej informacji aktualną wysokością lotu. W samolocie i tak nikt go nie słuchał. Dla dowódcy liczyła się kreska na panelu UNS wyznaczająca drogę do progu pasa. Nawet wskaźnik ARK pokazujący położenie samolotu względem radiolatarni nie miał dla niego znaczenia. Tak samo jak kolejne alarmy systemu ostrzegania TAWS.

Samolot schodził w dół ścieżką wymyśloną przez dowódcę. Ten kurs nie miał absolutnie nic wspólnego z glisadą wyznaczoną dla lotniska. Kontroler podawał kolejne informacje, dowódca nie odpowiadał. Nie miał czasu na rozmowę z wieżą, był skupiony na poszukiwaniu pasa. Zapewne miał nadzieję, że za chwilę zobaczy światła reflektorów bramki wlotowej na pas. A potem spokojnie wyląduje. Przecież udało się kolegom z jaka, więc powinno i im się udać. Najważniejszy był czas. Nie było mowy o locie na lotnisko zapasowe ani nawet o odejściu na drugi krąg. Za chwilę przecież miały się zacząć uroczystości w Katyniu. Właściwie Lech Kaczyński już był spóźniony.

Załoga cały czas szukała wzrokiem lotniska i zapomniała o kontrolowaniu wysokościomierza barometrycznego. Nawigator czytał wyłącznie wskazania radiowysokościomierza. Tak postępował zawsze w czasie ćwiczeń w Polsce. Tyle że w kraju wszystkie lotniska są położone na płaskim terenie. Nie trzeba zachowywać szczególnej uwagi, bo odczyt z radiowysokościomierza zwykle pokrywa się z tym, co wskazuje wysokościomierz barometryczny. Tymczasem przed lotniskiem w Smoleńsku jest bardzo rozległa dolina, mająca w najgłębszym miejscu 60 metrów głębokości. Piloci o tym nie wiedzieli, a może po prostu w stresie zapomniała. Zresztą, skąd miałaby wiedzieć? Na karcie podejścia do lotniska jej nie zaznaczono, bo samolot, zgodnie z wyznaczoną trajektorią lotu, powinien przelecieć na wysokości ponad 100 metrów nad pasmem wzgórz przed nią, a potem zniżać się zgodnie ze wskazaniami wysokościomierza barometrycznego.

O godzinie 10:40.42,6 nadszedł krytyczny moment

Sto – odczytał wskazanie radiowysokościomierza nawigator. W tym momencie powinien się rozlec dźwięk alarmu radiowysokościomierza. Jednak w czasie lotu ktoś go przestawił tak, żeby uaktywnił się znacznie później, dopiero na wysokości 60 metrów!

Na 100 metrach nawigator, zgodnie z przepisami, powinien był zapytać dowódcę załogi: „Decyzja?”. A dowódca musi wtedy ją podjąć: „Siadamy” albo „Odchodzimy na drugi krąg”. Jeśli dowódca nie podejmie decyzji, to każdy członek załogi ma obowiązek mu o tym przypomnieć i później sprawdzić, czy ją wykonuje. Natomiast jeśli dowódca nie zareaguje na przypomnienia załogi – to drugi pilot ma obowiązek przejąć stery i odejść na drugi krąg. Załoga pozostała jednak bierna, a dowódca łamał kolejne zasady. Protasiuk nie skontaktował się z wieżą, choć kontroler zaznaczał, że lądowanie jest możliwe tylko pod warunkiem poinformowania go, że pilot widzi ziemię. Dowódca po prostu zaczął manewr lądowania.

Sto – odczytał ponownie wskazanie radiowysokościomierza porucznik Ziętek. Nikogo z załogi nie zastanowił ani nie zaniepokoił fakt, że choć między jednym a drugim odczytem minęło aż siedem sekund, a samolot cały czas opadał, to wysokość się nie zmieniła. Nie wiedzieli, że tupolew leciał nad opadającym zboczem doliny i cały czas schodził w kierunku jej dna.

W końcu major Robert Grzywna zaczął się denerwować

Odchodzimy – zaproponował drugi pilot, gdy od ziemi dzieliło ich już mniej niż 80 metrów. Reszta załogi jednak zignorowała jego komendę. Dowódca ciągle obniżał wysokość lotu. Szukał wzrokiem ziemi. Wiedział, że gdzieś przed nim powinien być próg pasa. Widział go świetnie na panelu komputera, a wskaźnik kursu wyświetlany przez UNS pokazywał, że lecą prosto na pas. Lotnisko według komputera i GPS było dosłownie na wyciągnięcie ręki. Dowódca był pewien, że samolot wyląduje, bo przecież tyle razy się udawało. Nic nie odpowiedział Grzywnie, ponieważ całą uwagę skupił na poszukiwaniu ziemi. Mgła i prędkość prawie 300 kilometrów na godzinę utrudniały mu zadanie. Za szybą było tylko gęste mleko.

Tupolew wciąż opadał. W końcu w kabinie rozległ się alarm radiowysokościomierza. Samolot był już zaledwie 60 m nad ziemią i tylko 19 nad progiem pasa! Ktoś ustawił alarm na wysokość decyzji właściwą dla lotniska z systemem precyzyjnego lądowania ILS! W Smoleńsku jednak takiego systemu nie ma. Nie można mówić o przypadku czy pomyłce. Ktoś z załogi świadomie złamał przepisy, przestawiając alarm radiowysokościomierza. Dowódca, nie wyłączając automatycznego pilota, zaczął wyrównywać samolot do lotu poziomego. Tupolew jednak dotychczas zniżał lot z prędkością około 6,8 m na sekundę i teraz potrzebował czasu, żeby wyhamować opadanie. Od ziemi dzieliło go już 50 metrów i nadal leciał w dół.

Od tego momentu wydarzenia potoczyły się błyskawicznie. Tak szybko, że nawigator nie nadążał z podawaniem malejącej z każdą chwilą wysokości.

Horyzont sto jeden! – krzyknął do mikrofonu zdenerwowany Wiktor Ryżenko. Kontroler z wieży smoleńskiej chciał, żeby samolot natychmiast wyrównał lot. Protasiuk się nie odezwał. Może nie słyszał komendy? A może ją zignorował, bo właśnie zaczął wyrównywać lot? Pewnie był skupiony na realizacji swojego planu lądowania. Tak naprawdę nie wiadomo, czy zrozumiał, co mówił do niego kontroler. Zresztą, po co miałby przerywać lądowanie? Nadal nie wyłączając automatycznego pilota, zaczął delikatnie zadzierać dziób samolotu w górę. Właśnie udało mu się zrobić to, co zamierzał. Samolot już prawie zaczynał lecieć płasko, gdy od ziemi dzieliło go 30 metrów. Protasiuk nie wiedział jednak, że znajduje się wewnątrz doliny, poniżej progu lotniska, a zbocze pod samolotem z każdą sekundą będzie wznosiło się ku górze.

Dwadzieścia! – zaalarmował nawigator. Tylko tyle metrów dzieliło ich od ziemi. Protasiuk przestał rozumieć, co się dzieje. Przecież samolot właściwie już leciał płasko, a wysokość wciąż malała. To było nielogiczne i bez sensu.

– Protasiuk po prostu zaprogramował się na lądowanie. Zawiódł CRM (crew resource management), czyli zarządzanie załogą w kokpicie. Ucząc współpracy w załodze, kładzie się także nacisk na to, jak obudzić pilota, który zaprogramował się i dąży do jakiegoś celu, nie zważając na okoliczności. W tym wypadku nikt tego nie zrobił, nawet Grzywna, mówiąc: „Odchodzimy” – ocenia ekspert od wypadków lotniczych i jednocześnie były wojskowy pilot.

Nie udało się, bo zeszli za nisko

W 36. SPLT zdarzało się już wcześniej, że załogi podchodziły do lądowania, łamiąc wszystkie zasady. Po prostu piloci starali się znaleźć maksymalnie nisko nad ziemią, a potem odszukać wzrokiem próg pasa. Doczołgiwali się do niego na minimalnej wysokości i lądowali. Prawdopodobnie w Smoleńsku załoga zamierzała postąpić w ten sam sposób. Nie udało się tylko dlatego, że zeszli za nisko – przelatując w poprzek doliny.

O godzinie 10:40.56 Arkadiusz Protasiuk musiał się zorientować, że samolot jest za nisko. Zapewne dostrzegł światła lampy lotniskowej KNS (według naszych informacji nie działały trzy z sześciu świetlówek, ale światło i tak musiało być widoczne z daleka).

Dowódca, tak jak wcześniej planował, spróbował odejść w autopilocie. Nacisnął przycisk odejścia na drugi krąg. Urządzenie jednak nie zareagowało tak, jak chciałby. Ono pracuje tylko wtedy, gdy otrzymuje sygnał z ILS. A tego systemu na lotnisku w Smoleńsku nie było. Samolot nie zaczął się wznosić. W kabinie rozległ się tylko sygnał wyłączenia autopilota. Zapewne w tej samej chwili dowódca chwycił za wolant i wyciągnął rękę w kierunku manetki gazu. Musiał zwiększyć moc silników, żeby móc poderwać samolot do góry.

W chwili kiedy Protasiuk naciskał przycisk odejścia, zapewne przed przednią szybą kokpitu już zamajaczyły we mgle kształty potężnych drzew rosnących kilkaset metrów dalej. Samolot nie miał mocy, żeby szybko się wznosić, dlatego zahaczył klapami skrzydeł o czubek niewielkiego drzewka (tzw. pierwszą brzozę w raporcie MAK).

W tym samym momencie, co sygnał wyłączenia autopilota, w kabinie rozległ się dźwięk oznaczający, że samolot przelatuje nad bliższą radiolatarnią. Do kakofonii dźwięków dokładał się jeszcze alarm TAWS, który z krótkimi przerwami sygnalizował niebezpieczeństwo od kilkunastu sekund. Brzegi doliny podnosiły się do góry. Dlatego emitowany był komunikat nakazujący natychmiastowe wznoszenie.

Tupolew był już tak nisko, że brzuchem szorował po zaledwie trzymetrowych krzakach. Ścinał czubki kolejnych drzewek. Wózki wypuszczonego podwozia niemal dotykały ziemi. Arkadiusz Protasiuk zrozumiał, że walczy o życie. Prawą ręką dopchnął manetki gazu. Będzie trzymał je mocno już do końca lotu – tak później ocenią specja-liści oglądający szczątki wraku.

W chwili kiedy silniki pracowały już pełną mocą, dowódca zapewne zobaczył drzewa przed samolotem. Zareagował, skręcając wolantem. Próbował uniknąć zderzenia. Tupolew powoli się wznosił. Ściął skrzydłem niewielkie olchy prawie pięć i pół metra nad ziemią. A po chwili uderzył w olbrzymią brzozę (tzw. druga brzoza w raporcie MAK).

Pień potężnego drzewa pochylił się od uderzenia w kierunku zachodnim. Skrzydło złamało brzozę na wysokości 6,5–6,7 metra. Odpadła część końcówki skrzydła oraz silnik sterujący trymerem lotek i mimośród odpowiedzialny za ustawienie klap. Samolot jeszcze się wznosił, ale jednocześnie powoli zaczął się obracać wokół osi. Cudem uniknął zderzenia z kolejnymi drzewami. Chwilę potem kikutem lewego skrzydła zerwał przewody elektryczne osiem metrów nad ziemią. Obrócony na plecy tupolew uderzył w ziemię i zatrzymał się niemal w miejscu.

Nie było słychać żadnego wybuchu ani huku – tylko chrzęst łamanej blachy. Kabina pasażerska oparła się na prawej końcówce skrzydła i obracała wokół osi samolotu, sunąc po ziemi. Kadłub został w momencie uderzenia spłaszczony ciężarem znajdującego się nad nim centropłatu z paliwem i wszystkiego, co było schowane w luku bagażowym. Potworna siła zmasakrowała głowy pasażerów. Miękkie poszycie dachu kabiny pasażerskiej dosłownie ścierało się o ziemię. Po chwili pękł centropłat. Lewa, uszkodzona część skrzydła odpadła i oderwała się od kadłuba. Druga część przecięła resztki kabiny oraz trzy saloniki. Kabina pilotów niemal przestała istnieć.

Samolot o długości 47,9 metra prawie zatrzymał się w miejscu. Większość szczątków znalazła się na obszarze 150 metrów na zachód od punktu, w którym nastąpiło pierwsze zetknięcie z ziemią. Przeciążenie w momencie uderzenia wynosiło ok. 100 g.

Copyright 1996-2010 Grupa Onet.pl SA

Ten wpis został dodany wtorek, 7 Grudzień 2010 o 12:25 pm i widnieje w polityczne, z sieci, inne tagi katastrofa, lech kaczynski, smolensk, tu-154,

haniafly

[link widoczny dla zalogowanych]

Z powyższego wynika, że pilot nie tylko nie chciał lądować ale i startować z Warszawy, nie mając danych o pogodzie i że naciski mogły być już wtedy. I cały czas cierpliwie czekam na potwierdzenie usłyszanych w telefonie do SK słów "Od tego masz tam Błasika żeby wylądować".
[link widoczny dla zalogowanych]
Nie wiem czemu nie działa link podany na początku, ten drugi na razie działa.

Daga

Powiem bez ogródek: wina jest Rosjan, że pozwolili lądować
Nieporównywalnie większa jest wina po stronie polskiej!!!!
Nie będę ich wyliczać, bo wszystko jest znane.

Daga

Jeszcze większych drgawek dostałam od zapowiedzi, ze u Rymanowskiego będzie Dubieniecki.
On sam mi nic nie zrobił i wydaje sie sympatycznym człowiekiem, choć nie chciałabym z nim miec nic wspólnego.
Jednak zapowiedz gwarantowała temat -"Smoleńsk i katastrofa"

DAJCIE JUŻ NAM ŻYĆ!!!! dziennikarze "ścierwojady"

ans

Zobacz info na temat tego występu (Dubieniecki i pasek).
Bardzo niemiły głos ma ten Dubieniecki, jakiś taki mało męski..

Daga

Masz całkowitą rację Ansiu:) On jest taki malutki, ma delikatniutki głosik, pasuje do Martuni. Ładnie się uśmiecha - jak laleczka i jest piękniusi Wink

He he he!
Ja bym go sobie nie wybrała Sad

kszzzz

Wstrząsający jest ten opis katastrofy, ale właściwie nie jest niespodzianką, moja wyobraźnia podpowiadała mi właśnie coś takiego. Tu dowiedziałam się tylko szczegółów, których nie byłam w stanie wyobrazić sobie, bo się na tym nie znam.
Głupio zrobili Rosjanie, ze się od razu nie przyznali do błędów, ale doskonale ich rozumiem. Nigdy w życiu nie chciałabym się znaleźć w takiej sytuacji na ich miejscu...

Daga

I tak ich raport i nasz raport będzie brany pod uwage w sądzie.
Cieszyłabym się z wniosków poprocesowych, żeby nigdy już więcej do takiej katastrofy nie doszło, ale aktu oskarżenia wobec kogoś bym nie chciała!
Również życzyłabym sobie z sądowego wniosku, o wykluczeniu zamachu, jak chcą ludzie typu Dubienieckiego.
Pletę tu troszke, ale to taka lista moich życzeń Very Happy

Inny świat

Czytam "Ostatni lot". Trochę przerażających wniosków autorów o systemie szkolenia pilotów, naciskach ViPów i ich zachowaniu na pokładzie. Przerażające!!!
Kiedyś musiało zemścić się lekceważenie procedur, zdrowego rozsądku, ułańska brawura, naciski i bałagan.
Impreza w Katyniu z udziałem L. Kaczyńskiego miała odbyć się z wielkim hukiem na złość Tuskowi. I to się braciom K. i ich służalcom udało. Huk był!
Na nieszczęście!!!

Daga

My to mamy we krwi PIŚko:) Ojej! niektórzy maja, lub mieli!!!!
To cecha z PZPRu - jak coś, to legitymacje wyciągali i hej!
Zwalniali, przyjmowali, straszyli, ubliżali.
Chyba każda z nas to dobrze pamięta?

Do "stokrotki" - "ja pania załatwię, jest pani na mojej liście" - to chyba tak było?
A to oddanie do prok. pilota co dbał o......., aaaaaa! na nic sie zdało!!!!!

ans

Teraz powoli o drgawki zacznie nas przyprawiać także słowo mak Wink

Po dzisiejszej "lurze" szczególnie..

hajdi

Przeczytałam od dechy do dechy rozmowę Teresy Torańskiej z Jerzym Bahrem, byłym ambasadorem RP w Moskwie, zamieszczoną w Dużym Formacie Gazety Wyborczej. Andrzej Bahr był w Smoleńsku wśród delegacji oczekującej na przylot samolotu i później aż do końca.
Od tej rozmowy też dostaje się dreszczy, choc nieco innego rodzaju.
Długa ta rozmowa, ale czyta się jednym tchem.
[link widoczny dla zalogowanych]

BB

Jak dobrze, że są ludzie, którzy nie "trzęsą portkami" i są gotowi mówić szczerą prawdę o tym co widzieli i słyszeli w Smoleńsku.
Ale do tego trzeba też uczciwego dziennikarza, który też "portkami nie trzęsie" i przeprowadzi taką rozmowę dla gazety czy też radia i telewizji.
Niestety takich dziennikarzy na palcach jednej ręki można policzyć bo cała reszta woli się zachwycać wrednym gadaniem Kempy, Fotygi, Macierewicza i innych oszołomów, którym teraz już dokumentnie "odbiło".
Nawet pani Łaszcz w dzisiejszej "Loży" była przywoływana do porządku przez zdroworozsądkowych uczestników dyskusji.
Natomiast Igor Janke - niezmienny w swojej głupocie.

Ada

Masz rację BB-tko, iż dobrze, że są tacy dziennikarze i ludzie, którzy nie boją się mówić prawdy... ale Maciarewicze, Fotygi, Kempy, Brudzińskie i inni, a przede wszystkim Jadosław i tak będą głosić swoją, według nich jedynie słuszną prawdę.
Gorzej, że są tacy, co im wierzą, to mnie przeraża, bo do takich ludzi nie dotrze prawda... oni mają swoją i ta jest najważniejsza. Rolling Eyes

DAK

Dziennikarzy, bo akurat nie polityków uznaję za przyczynę mego pogłębiającego się stanu:

robi mi się niedobrze, gdy słyszę cokolwiek z politycznej działki
MAK, Smoleńska, Kaczyński, PiS, Błaszczak, Kempa, Olejnik jako super specjalistka od wszechrzeczy - trudno wymienić wszystko co może przyprawić o mdłości.

Telewizor służy mi ostatnio do oglądania filmów i kanałów popularnonaukowych. Gdy przerzucam kanały jak dżumę lub cholerę odbieram gdy na chwilę przemknie mi jakiś program informacyjny.
A kolumny głośnikowe niosą muzykę z płyt - gdy zmieniłam jakość odbioru zaczynam czuć to o czym pisał 2-3 lata temu Multilatek - głos ludzki to piękny instrument. Smile

Ada

DAK-uniu, chyba zrobię podobnie jak Ty, bo mnie szlag trafi... właśnie przeczytałam przeprosiny biskupa drohiczyńskieo Antoniego Dydycza: ..."Panie prezydencie, drodzy rodacy, współmęczennicy. Przepraszamy was, żeśmy nie zabezpieczyli wam tej podróży. Ale jedno chcemy wam przyobiecać, że pamięć o was zabierzemy ze sobą jako najcenniejszy dar, a zarazem pamiątkę. Będziemy ją nieść w przyszłość, będziemy ją przekazywać następnym pokoleniom bez względu na to, ile to nas będzie kosztowało"... Czyli dostojników KK też już pogięło i popierają Jadosława w jego teoriach o mordzie... Exclamation

[link widoczny dla zalogowanych]

hajdi

Przyznam się, że przeczytałam tę rozmowę dwa razy. Poczułam ulgę, że można o tym rozmawiać tak normalnie. Czułam się podbudowana. Dlaczego takich ludzi, a konkretnie tego człowieka nie zapraszają do studia, by powiedział to wszystko jeszcze raz spokojnie.
No i z tego co powiedział Jerzy Bahr wynika, że w godzinie planowanego przylotu jeszcze nie było mgły. Gdyby nie to spóźnienie nadętego bufona, być może by nie było tej katastrofy.
A tak na marginesie to prezydent miał wszyty czip w marynarkę, słyszałam o tym krótko po katastrofie. Dlatego tak szybko odnaleziono jego ciało, no i ten czip pasuje do wyobrażeń prezydenta o swojej ważności.

ans

Ja także powoli "dostaję drgawek", ale... mimo wszystko uważam, że należy wiedzieć "co piszczy w trawie" i choć trochę zerkać na portale, czy w telewizor. Wczoraj w programie "Babilon" redaktor Jankowska z obrzydzeniem odnosiła się do tego, że redaktor prowadzący pokazał w migawkach także absurdalne spiskowe teorie głoszone n.p przez Dubienieckiego. Jankowska stwierdziła, że "o takich opiniach nie należy mówić. Jej zdaniem rodziny "mają prawo do takich emocjonalnych wypowiedzi, ale nie powinno się tego powtarzać". Nie mówi się o czymś to tego nie ma ? To chyba nie tak ! Owszem, nie "wałkować", nie powtarzać w "nobilitującej" formie, ale , nie przemilczać zupełnie. Niestety, jeśli jest coś takiego całkiem przemilczane to szerzą się plotki , że "ocenzurowano prawdę" Wink

kszzzz

Mnie telewizor także już służy prawie wyłącznie do oglądania filmów... Wyjątki to Loża i Puszka, o ile nie oglądam filmu lub nie jestem zajęta w inny sposób Smile

. Czytam jedynie nasze forum oraz przeglądam linki, które podajecie, czytając tylko to, co mnie ciekawi lub porusza. Rano słucham Poranka w TOK-u, w zakresie, na który pozawala mi pies i praca... Jeśli czas mi jeszcze pozostanie, czytam i marzę... Very Happy

. I zaglądam także w pole widzenia kamerek z Looduskalender Very Happy

, to relaksujące widoki...

kszzzz

Mam pytanie do Jadosława, dlaczego swoje idiotyczne pytania (typu - dlaczego w kolumbijskim samolocie lecącym z prędkością 400km/h przeżyło 10 osób, a prezydenckim zginęli wszyscy?). Jako człowiek "głęboko" wierzący, niech zadaje je Panu Bogu. To pytanie tego samego typu, jak pytanie - dlaczego komuś spadła na głowę cegłówka, a ktoś inny minął się z cegłówką o ułamek sekundy... A może Pan Bóg postanowił ukarać Jadosława za pychę, a męża Marty wyposażyć w 3mlm i wielką karierę? Wink

ans

Odpowiedź na to pytanie Jadosława usłyszałam dzisiaj w podsumowaniu dnia tvn24. Nie tylko na to pytanie odpowiadali eksperci.
Pokazano w krótkim felietonie kilka idiotycznych pytań i tez wysuwanych przez szerzących teorie spiskowe. Fachowcy z danych branż odpowiadali na te "podchwytliwe" i tłumaczyli dlaczego tezy o spisku są fałszywe.
Odpowiedź na pytanie Jadosława była bardzo prosta : kolumbijski samolot uderzył w wzgórze na którym się rozbił wzmocnionym podwoziem, a nie odwrócił się na plecy jak nasza tutka. Sad

kszzzz

Wiem, słyszałam Smile

. To takie samo pytanie jak pytanie o to dlaczego w jednym samochodzie, jadącym z prędkością 100km/h zginęli na miejscu wszyscy (np 5 osób), a w drugim takim samym, jadącym z taką samą prędkością, wiozącym również 5 osób i także walącym w drzewo przeżyły aż Wink

2 osoby...

Dla mnie to oczywiste...
Ale niektórzy może sądzą, ze to zamachy na szosach... Wink

A dlaczego profesor Geremek nie zginął w zamachu? Wink

Na pewno miał mnóstwo wrogów, a najważniejsi z nich to pisdzielcy.

Daga

Też się uśmiałam z toku myślenia jarkacza.
Naiwność i wygadywanie głupot, to jest na przetrwanie, aby dyskusja trwała i trwała.
Tym bardziej wzrasta mój podziw dla Premiera, który nie daje sie wciągać w te pisiurowolewackie i pisiuII gierki!!!!

kszzzz

A kto jest w stanie je znieść.S... Smile

...

Daga

Wczoraj Wziątek stojący na czele połączonych komisji i dzis mówiący w sejmie wspierał pisdu jak cholera - obrzydliwość!!!
Sierakowska była wspaniała!!!! - Cicho Pięta!!!!!!

hajdi

I Mułła-rczyk, który wie lepiej od wszystkich ekspertów lotnictwa razem wziętych Evil or Very Mad

ans

Kempa wzywa premiera na właściwe "kurs i ścieżkę" :