www.spotkania.fora.pl

kszzzz

Dobieramy poezję do wyznaczonego tematu. Naszym obecnym tematem są tematem są wróble (wróbel) Very Happy

Wiersze przez nas dokładane powinny mieć związek z wróblami. Nie obowiązują inne zasady poprzednich łańcuszków.

Zaczynam. Nie wiem, czy podajemy autorów czy nie - do uzgodnienia między nami Smile

(na razie nie podaję)

1.

Wróble

Dzień wróbli i jasności!
w dzbanuszkach małych ptaszków
świat się ustał miłością,
niefrasobliwą łaską.

Na wyciągnięcie ręki
mam czystość ich, puszystość,
jakbym dotykał ciebie
gałęzią ich - wielolistną.

Niebo się ziemi skłania
leżąc śniegiem na drzewach,
oczy mrużysz, zasłaniasz,
piórka w blasku nagrzewasz.

Nie zerwiesz się, nastroszysz
ciepło ptasiego futra,
odpowiesz wróblim głosem
w moją ciemność - malutka.

Bo na tym śniegu ludzie -
- my z ciemnymi sercami.
Ziemio przez nas zabita,
rzeszą twych ptaków czystych
módl się za nami!

hajdi

2.
Wróble wiosenne
Leopold Staff

Wróble wiedzą, wiedzą, wiedzą,
W rozkochanym gwarząc sejmie,
I przechodniom ćwierk-ćwierk o tym,
BARDZO CHĘTNIE I UPRZEJMIE.

Wróble prawią, prawią, prawią,
Raz, dwa razy, sto i dwieście,
O tym, za czym ludzie chodzą,
Gonią w życiu i po mieście.

Wróble krzyczą, krzyczą, krzyczą,
Ze nikt na ich głos nie baczy,
Lekceważy je, omija
I wściekają się z rozpaczy.

Wróble wrzeszczą, wrzeszczą, wrzeszczą,
Że w las idzie ich nauka
I że człowiek słyszeć nie chce,
Za czym biega, czego szuka.

Wróble drą si,e, drą się, drą się,
W oszalałym pasją tłumie,
Że ich bęcwał jeden z drugim,
Jakby ogłuchł, nie rozumie.

acomitam

3.

Wróbelek Elemelek

Raz wróbelek Elemelek
znalazł w polu kartofelek.
Nie za duży, nie za mały,
do jedzenia doskonały.

Lecz kartofle na surowo
jeść niemiło i niezdrowo.
Znacznie wolą więc wróbelki
jeść pieczone kartofelki.

kszzzz

4.

Wróbla Wielkanoc

Magistro - discipulus Zebrały się wróble na drzewie
czeredą rozświergotaną;
które wędrują po niebie,
zebrały się wróble rano.

Ćwierknął wróbel do wróbla: - Kolego,
na sercu mi jakoś tak lekko!
Ćwierknął drugi:-A ja się nie dziwię.
Wielkanoc, kolego, Wielkanoc.

Poczekajcie, co będzie dalej:
zaraz trzeci dowiedział się o tym,
potem czwarty, lśniący wspaniale
swoim dzióbkiem od słońca złotym,

potem piąty i szósty, i siódmy,
i ten ósmy z ogonkiem brudnym.
I tańczyły cienie poranne
pod te wielkanocne świergoty.

Ale nie myśl, że koniec tutaj,
jeszcze strofy moje falują
i się staje jak jedna nuta
drzewo od ptasiego alleluja,

polskie drzewo rosnące w słońce,
święte drzewo rozkwitające,
ptakami obwieszone jak dzwonami.
Alleluja, bracia. Alleluja!

Nocny stróż, co wracał z latarką,
zdmuchnął płomyk, pod tym drzewem stanął.
Rzezimieszek z rozciętą wargą
uczuł nagle trwogę niesłychaną,

potem słodycz, jakby w sercu zasuwa
odsuwała się, jakby fruwał -
i łzy mu się puściły do oczu.
Wielkanoc. Wielkanoc. Wielkanoc.

No i babki zaczęły się budzić
na wielkanocnych obrusach.
Ludzie szli z kwiatem do ludzi
jak do poetów muza.

A to drzewo, które opisałem,
zasłużyło na wielką chwalę,
bo tylko nad tymi wróblami grał obłok purpurowy
od szaty wniebowstępującego Chrystusa.

Daga

5.
Wróbelek jest mała ptaszyna,
wróbelek istotka niewielka,
on brzydką stonogę pochłania,
lecz nikt nie popiera wróbelka.

Więc wołam: Czyż nikt nie pamięta,
że wróbelek jest druh nasz szczery?!
...................................................
Kochajcie wróbelka, dziewczęta,
kochajcie, do jasnej cholery!

kszzzz

6.
Kot i wróble

Pewna pobożna dewotka
Chowała w celi wróbla i cichego kotka,
A grzecznisiowi temu dawszy imię Lubek,
Dla rymu z kotem wróbla nazwała Jakubek.
Obadwa przyszli na świat prawie jednej chwili.
Tak się też bardzo lubili,
Że jeden bez drugiego nie żyłby godziny.
„Ach, przyjacielu jedyny —
Mawiał wróbelek do kota —
Tyś moja rozkosz, tyś moja pieszczota…
Ale ja może ciebie czasem, wśród igraszki,
W nosek za mocno udziobię?”
„Nie, to ja może ciebie pazurkiem uskrobnę
Czasem aż do boląca?” — „Ej, co tam, to fraszki,
W przyjaźni wszystko łatwe do zniesienia.”
Więc powtarzając tkliwe uściśnienia,
Gdy sobie wieczną zgodę przysięgali,
Ściskali się, całowali,
Ni stąd, ni z owąd, oknem wróbel obcy wpada
I siemię Jakubowe, nie pytając zjada.
„Czego tu chcesz? — zawołał Lubek najeżony —
Jak śmiesz mojemu bratu zjadać pożywienie?”
Na to przybysz odrzeknie: „Proszę uniżenie!
A tobie co do tego, ty nikczemny kocie?”
Ledwie tych słów dokończył, już kot cap go w szpony,
Dusi i chrusta mówiąc: „Ach, co za łakocie,
Co za mięsko smaczne, kruche!”
I w minucie biednego zadławił jak muchę,
Potem pazurki zaczął oblizywać,
Na Jakubka spoglądać, mamrotać, poziewać,
Aż mu się chytre oczki zaiskrzyły!
„Cóż ci to, mój Lubku miły?
Czyś nie słaby? Ty widzę zjadłeś tego gbura,
Nawet z nogami i głową?”
„Zjadłem!” — kot fuknął dziko i surowo
(Aż na Jakubku zadrżała skóra)
I umilknął. To milczenie
Powiększyło ptaszka drżenie.
Nie chcąc jednakże dać poznać kotowi
Wzrastającej w sobie trwogi,
Tak dalej mówi:
„Dlaczegoś się zasępił, przyjacielu drogi?
Taki jesteś zamyślony!
Tak wyprężyłeś twe szpony!
Ślepki tak ci się świecą, a ogon jak pika
Prawie pułapu dotyka!
Pewnie ci go żal, żeś go tak skarał bez litości,
Bo też przyznaj sam w szczerości,
Że to był krok z twej strony zanadto dziwaczny.
Biedny, teraz się trapisz.” — „Ej! Nie zgadłeś wcale —
Odrzeknie kot poufale —
Ja myślę nad tym, jaki ty musisz być smaczny,
Kiedy ten polny wróbel, co nie zna siemienia,
Tak mi nałechtał podniebienia.
Przysiągłbym, żeś jest pulchny, delikatny, kruchy!”
Ale na te pochlebstwa Jakubek już głuchy
Frunął za okno, raczej z głodu uschnąć gotów
Niż z takim Pityasem dłużej żyć w przyjaźni.
Mamy i między ludźmi dość przyjaciół kotów,
Którym nasz byt spokojny podniebienie drażni.

hajdi

7.
Wróbel
Leopold Staff

Kochany wróblu mój, obywatelu
Czterech pór roku i świata całego,
Bywalcze wszystkich dróg, co wzdłuż pól biegą,
I wszech podwórek włóczęgo bez celu! [...]

[...] U okna mego siadasz w zmierzchu zimy,
Co mą samotność i pustkę rozszerza,
"Cierp, cierp, cierp" ćwierkasz i cierpliwie cierpię.

Patrzę na dachy i kominów dymy
I wieszam serce, jak lampę przymierza,
Nicią tęsknoty na księżyca sierpie.

kszzzz

8.
Bolesław Łucki

wróble

pani wróblowa z panem wróblem
mieli dwa wróble, czyli duble

wychowywali je gorliwie
grzecznie, świadomie i cierpliwie

ale na temat wychowania
bardzo odmienne mieli zdania

jedno mówiło: czas by lecieć
drugie zaś: a, róbcie co chcecie

pisklęta rosły, rosły żwawo
dziadek im z babcią bili brawo

aż przyszedł czas na samodzielność
na wylot z gniazda, test na dzielność

młodsze bez trudu poleciało
starsze zostało, bo się bało

lecieć, nie lecieć, świat jest duży
czy to spokoju mi nie zburzy?

wahało się więc i wahało
i nic właściwie się nie działo

do czasu aż zgłodniały kocur
skrzętnie udzielił mu pomocy

i zjadłszy pisklę na kolację
pomyślał: ono miało rację

że bało się tak i wahało
cóż zjadłbym, gdyby poleciało

morałem z tej historii będzie
bezsporna prawda znana wszędzie

gdy chcesz pięknego coś z życia mieć
nie bój się, rozwiń skrzydła i leć

hajdi

Ten wierszyk Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej można spokojnie przypisać powyższemu wierszykowi, jak i całemu wątkowi Rotfl

Ptaszek

Ptaszek idiota,
głupszy niż się zdaje,
strojny barwną krajką,
z główką jak makówka,
nieprzyjaciel kota,
ojciec pięciu jajek,
z których każde jajko
pełne jest półgłówka,
przyparty do drzewa
pierzem rudo-sinem,
toczy głośne swary
z innym znów kretynem,
po czym śpiewa, śpiewa
głupstwa nie do wiary.

Ojej, teraz zdałam sobie sprawę, że ten wierszyk doskonale pasuje również do niektórych naszych polityków Very Happy

ans

Tak, tak pasuje.. A ja założyłam już dawno temu wątek : "Z kim, czym się kojarzy" i nikt nic nie zechciał tam dodać Wink

hajdi

Pamiętam ten wątek, ale widocznie nie zajarzyłam o co w nim chodziło. Teraz wyszło mi tak przy okazji i już wiem o co Ci szło Smile

kszzzz

Nie zauważyłam nawet tego wątku Sad

, ale jeśli go wyciągniesz z podziemia Wink

- to na pewno się za niego wezmę (o ile "zajarzę" Rolling Eyes

o co w nim chodzi).

Wracam do wróbli Rolling Eyes

10.
Żaden samotny wróbel na kominie
Bardziej samotny nie był ni zwierz w lesie
Niż ja, gdy blisko nie przebywam przy niej,
Niż gdy jej słońce światła mi nie niesie.

Łzy nieustanne - są w smaku przyjemne,
Śmiech - to ból dla mnie, co jem - gorzkie wszystko,
Noc - rozpacz, niebo jasne - dla mnie ciemne,
A łoże - twarde to pobojowisko.

hreczka

11.

Pozwolę sobie na taki mały żarcik, pastisz wiersza (i piosenki)... Embarassed

Mówiłaś kocham wróbelki
Na polach, nad polami
To wszystko co nam śpiewa
Za nami i nad nami

One stoją w powietrzu
Wysoko pod chmurami
One spadają z nieba
Z wiatrami, z obłokami

Cała jesteś w wróbelkach
Śpiewają twoje włosy
Śpiewa twoja sukienka
I pantofelek biały

Mówiłaś kocham wróbelki
Na polach, nad polami
To wszystko co nam śpiewa
Za nami i nad nami

One pilnują nieba
I pola tuż nad miedzą
O resztę się nie pytaj
Bo one ci powiedzą

Cała jesteś w wróbelkach...

kszzzz

12.
Deszczyk

Jak wesoły milion drobnych, wilgotnych muszek,
Jakby z worków szarych mokry, mżący maczek,
Sypie się i skacze dżdżu wodnisty puszek,
Rośny pył jesienny, siwy kapuśniaczek.

Słabe to, maleńkie, ledwo samo kropi,
Nawet w blachy bębnić nie potrafi jeszcze,
Ot, młodziutki deszczyk, fruwające kropki,
Co by strasznie chciały być dorosłym deszczem.

Chciałyby ulewą lunąć w gromkiej burzy,
Miasto siec na ukos chlustającą chłostą,
W rynnach się rozpluskać, rozlać się w kałuży,
Szyby dziobać łzawą i zawiłą ospą...

Tak to sobie marzy kapaninka biedna,
Sił ostatkiem pusząc się w ostatnim dreszczu...
Lecz cóż? Spójrz: na drucie jeździ kropla jedna.
Już ją wróbel strząsnął. Już po całym deszczu.

Ada

12. poprawiona Laughing

Jeż

Idzie jeż, idzie jeż,
Może ciebie pokłuć też!
Pyta wróbel: "Panie jeżu,
Co to pan ma na kołnierzu?"
"Mam ja igły, ostre igły,
Bo mnie wróble nie ostrzygły!"
Idzie jeż, idzie jeż,
Może ciebie pokłuć też!
Zoczył jeża młody szczygieł:
"Po co panu tyle igieł?"
"Mam ja igły, ostre igły,
Żeby kłuć niegrzeczne szczygły!
" Sroka też ma kłopot świeży:
"Po co pan się tak najeżył?"
"Mam ja igły, ostre igły,
Będę z igieł robił widły!"
Wzięła sroka nogi za pas:
"Tyle wideł! Taki zapas!"
W dziesięć chwil już była na wsi:
"Ludzie moi najłaskawsi,
Otwierajcie drzwi sosnowe,
Dostaniecie widły nowe!"

________Jan Brzechwa

acomitam

13.

...Odpływam nocą najstraszniejszą, a dokąd -
- już wszystko jedno, oczy zamkną odwroty w życie jak drzwi,
ręce jak drewno, ręce jak drewno, ręce jak drewno.
Już spod nóg stoczył się świat
wąskim strumykiem krwi
i tylko czarne szkielety mebli płynąc ode mnie wokoło stoją
a jutro rano jak dziś:
przyjdą na okno małe wróble
i nie spłoszone obejrzą śmierć zastygłą w moim pokoju.

Krzysztof Kamil Baczyński "Noc samobójcza"

kszzzz

14.

Brzask w górach

Wyszedłem przed dom
spod nóg runął pejzaż
który zaspał w trawie
listek ćwierknął jak wróbel
W środku lasu
nagle roześmiało się drzewo
to ptaki

acomitam

15.

Złapał raz wróbel glizdę, glizda przerażona.
A on ją zaczął dziobać dziobem od ogona.
Dziobie ją, dziobie, dziobie, podziobał ją trocha,
A wtem glizda powiada: - Stary, mów mi Zocha!

Andrzej Waligórski

kszzzz

16,

Litościwy Władzio

Wracał ze szkoły żwawy Władeczek,
Już w trzeciej klasie, choć taki mały;
A wtem z jednego z wróblich gniazdeczek,
Co tam na drzewach w górze wisiały,
Wypadł wróbelek biedny, maleńki,
Nieopierzony, o żółtym dziobie;
Więc go Władeczek ujął do ręki,
Myśląc, że ptaszka wychowa sobie.

I wnet wróciwszy, w własne łóżeczko
Położył ptaszka, — dał chleba, maku,
Potem mu ciepłe usłał gniazdeczko,
I ciągle myślał o swoim ptaku:
Czy mu też dobrze za klatki kratą?
Czy ma, co trzeba, o każdej porze?
I ucieszony wołał: — „Patrz, tato,
Nigdzie mu lepiej być już nie może!"

— „Prawda, mój synku! odparł mu tato,
Może on wdzięczny za serce twoje;
Lecz nie zapomnij, że teraz lato,
Że ptaszek skrzydeł posiada dwoje;
Że może biedny, z za szczebli klatki,
Choć mu tu dobrze, choć ma co trzeba,
Tęskni nieborak do ojca, matki,
I do słoneczka, co świeci z nieba"?

Spoważniał Władzio i rzekł: — „Mój Boże!
To go odnieśmy do jego mamy,
Pójdziemy razem, to łatwiej może,
Wśród drzew gniazdeczko ptaszka poznamy!"
I poszli. — Władzio puścił wróbelka,
Nawet nie płakał po jego stracie;
Bo radość jego w tem była wielka,
Że mógł go wrócić mamie i tacie.

kszzzz

17.

Janina Porazinska

Siedzi wróbel

Siedzi wróbel na desce,
szyje buty teresce?
Tereska się raduje,
nowe butki obuje.
Nie raduj się,Tereska,
bo to buty dla pieska.

Siedzi szcygieł na płocie,
szyje buty Dorocie?
Dorota się raduje,
nowe butki obuje.
Nie raduj się,Dorotka,
bo to butki dla kotka.

kszzzz

18.

Wiersz autorstwa 80-letniej poetki - Jadwigi Koleśnik z Moniek:

Wróbel

Chodzi sobie wróbel po gwarnej ulicy,
szuka wciąż na obiad prosa lub pszenicy.
Ale nic nie znalazł, chociaż długo chodził,
pusty jego brzuszek będzie dalej głodził.
Sypcie dla wróbelka ziarenka, okruchy,
dodajcie wróblowi choć trochę otuchy!
A on wam zaćwierka, podziękuje za to,
przetrwa mroźną zimę, aż nadejdzie lato.
I latem na pewno głodny już nie będzie,
bo pokarmu latem znajdzie pełno wszędzie."

kszzzz

19.

Adam Mickiewicz

Pan Tadeusz (fragment XII Księgi)

Dwóch wróblów bijących się, oba samcy stare
Jeden, młodszy cokolwiek, miał podgardle szare,
Drugi czarne; dalejże tłuc się po podwórzu,
Przewracać kulki, że aż zaryli się w kurzu;
My patrzym, a tymczasem szepcą sobie sługi,
Że ten czarny niech będzie Horeszko, a drugi
Soplica; więc ilekroć szary był na górze,
Krzyczą:
A gdy spadał, wołali:
Nie daj się magnatowi, to wstyd na szlachcica.>
Tak śmiejąc się czekamy, kto kogo pokona;
Wtem Zosieńka nad ptastwem litością wzruszona
Podbiegła i nakryła rączką te rycerze,
Jeszcze się w ręku bili, aż leciało pierze,
Taka była zawziętość w tym maleńkim lichu.

hreczka · Wysłany: Pon 22:50, 02 Mar 2009 Temat postu:

.
Twoje imię... Maria Pawlikowska-Jasnorzewska

Twe imię, nie wiem czemu, jest jak wróbel młody
i słodko jest go pieścić wdziawszy w obie dłonie,
i jest jak próżnowanie nad błękitem wody,
jak kot śpiący w podwórku, płotek i jabłonie
i jak bielony domek w słoneczną sobotę,
i jak zabawa w Indian: "Rugh" mówi "Pantera"
...twoje imię to kłamstwo serdeczne i złote
jak ostatnia pociecha dziecka, co umiera -
to biel jabłka - dziecinne w twarz pocałowanie
... a tyś straszną muzyką, w której dusza tonie,
a tyś co? - śmierć i wieczność, szczęście, obłąkanie,
tyś skrzydła me wichrowe ku niewiadomemu...
lecz twe imię to taki wróbel, nie wiem czemu,
i słodko jest go pieścić wziąwszy w obie dłonie.

kszzzz · Wysłany: Wto 20:48, 03 Mar 2009 Temat postu:

Juliusz Słowacki

Ojciec zadżumionych

...Przybyłem. Namiot rozbiłem na piasku.
Wielbłądy moje cicho się pokładły;
Dziecko, jak mały aniołek w obrazku,
Karmiło wróble, a ptaszęta jadły,
Aż do rąk prawie przychodząc dziecinie...

...Wszystko, co miało tylko twarz człowieka,
Zaczęło stronić ode mnie z daleka.
Namiotu mego - córki go uprzędły -
Płótna na rosie poczerniały, zwiędły
I podarły się, i lekko napięte,
Były jak próchna z ludzkich trumien zdjęte.
Zarazę było znać na tym namiocie -
I wiesz, że nawet tych wróbelków krocie,
Co zlatywały się tutaj o brzasku
Jeść okruszyny i kąpać się w piasku;
Odkąd mi dzieci zaczęło ubywać,
Po żer przestały się wszystkie zlaywać.
Czy odstraszyło je podarte płótno
Namiotu mego? czy twarz moja biedna? -
Nie przyleciała z ptaszyn ani jedna
I spostrzegłem to - i było mi smutno....

hreczka · Wysłany: Czw 13:58, 05 Mar 2009 Temat postu:

.
... w bajkowym klimacie Wink

Jean Fontaine - "Kot i wróble"

Pewna pobożna dewotka
Chowała w celi wróbla i cichego kotka,
A grzecznisiowi temu dawszy imię Lubek,
Dla rymu z kotem wróbla nazwała Jakubek.
Oba dwa przyszli na świat prawie jednej chwili.
Tak się też bardzo lubili,
Że jeden bez drugiego nie żyłby godziny.
"Ach, przyjacielu jedyny -
Mawiał wróbelek do kota -
Tyś moja rozkosz, tyś moja pieszczota...
Ale ja może ciebie czasem, wśród igraszki,
W nosek za mocno udziobię?"
"Nie, to ja może ciebie pazurkiem uskrobnę
Czasem aż do boląca?" - "Ej, co tam, to fraszki,
W przyjaźni wszystko łatwe do zniesienia."
Więc powtarzając tkliwe uściśnienia,
Gdy sobie wieczną zgodę przysięgali,
Ściskali się, całowali,
Ni stąd, ni zowąd, oknem wróbel obcy wpada
I siemię Jakubowe, nie pytając zjada.
"Czego tu chcesz? - zawołał Lubek najeżony -
Jak śmiesz mojemu bratu zjadać pożywienie?"
Na to przybysz odrzeknie: :Proszę uniżenie!
A tobie co do tego, ty nikczemny kocie?"
Ledwie tych słów dokończył, już kot cap go w szpony,
Dusi i chrusta mówiąc: "Ach, co za łakocie,
Co za mięsko smaczne, kruche!"
I w minucie biednego zadławił jak muchę,
Potem pazurki zaczął oblizywać,
Na Jakubka spoglądać, mamrotać, poziewać,
Aż mu się chytre oczki zaiskrzyły!
"Cóż ci to, mój Lubku miły?
Czyś nie słaby? Ty widzę zjadłeś tego gbura,
Nawet z nogami i głową?"
"Zjadłem!" - kot fuknął dziko i surowo
(Aż na Jakubku zadrżała skóra)
I umilknął. To milczenie
Powiększyło ptaszka drżenie.
Nie chcąc jednakże dać poznać kotowi
Wzrastającej w sobie trwogi,
Tak dalej mówi:
"Dlaczegoś się zasępił, przyjacielu drogi?
Taki jesteś zamyślony!
Tak wyprężyłeś twe szpony!
Ślepki tak ci się świecą, a ogon jak pika
Prawie pułapu dotyka!
Pewnie ci go żal, żeś go tak skarał bez litości,
Bo też przyznaj sam w szczerości,
Że to był krok z twej strony zanadto dziwaczny.
Biedny, teraz się trapisz." - "Ej! Nie zgadłeś wcale -
Odrzeknie kot poufale -
Ja myślę nad tym, jaki ty musisz być smaczny,
Kiedy ten polny wróbel, co nie zna siemienia,
Tak mi nałechtał podniebienia.
Przysiągłbym, żeś jest pulchny, delikatny, kruchy!"
Ale na te pochlebstwa Jakubek już głuchy
Frunął za okno, raczej z głodu uschnąć gotów
Niż z takim Pityasem dłużej żyć w przyjaźni.
Mamy i między ludźmi dość przyjaciół kotów,
Którym nasz byt spokojny podniebienie drażni.

kszzzz · Wysłany: Pią 17:12, 06 Mar 2009 Temat postu:

Jeremi Przybora

BALLADYNA´68
Dumka Kirkora

Niby tylko dwie panienki
ma uboga wdowa –
a z wyborem takie męki,
że mi trzaska głowa.
Dwakroć buzia, dwakroć kibić –
kocham je dwukrotnie!
Taki problem może wybić
ze snu bezpowrotnie.

Niby tylko dwie dziewczyny –
a kłopotów nawał.
Która z nich na zaręczyny
bardziej się nadawa?
Żadna nie przyniesie ujmy –
obie śliczne szelmy.
No i teraz co? Zwariujmy
albo się zastrzelmy!

Niby tylko dwoje dziewcząt
ma ta wdowa we łzach.
A niechże to kaczki zdepczą –
bo i wdowa niezła!
Użył z nimi bym zabawy
jak z wróblami kobuz –
gdybym nie był rycerz prawy,
a zwyczajny łobuz!

hreczka · Wysłany: Pon 1:09, 09 Mar 2009 Temat postu:

.

Ptasie radio - Julian Tuwim

Halo, halo! Tutaj ptasie radio w brzozowym gaju,
Nadajemy audycję z ptasiego kraju.
Proszę, niech każdy nastawi aparat,
Bo sfrunęły się ptaszki dla odbycia narad:
Po pierwsze - w sprawie,
Co świtem piszczy w trawie?
Po drugie - gdzie się
Ukrywa echo w lesie?
Po trzecie - kto się
Ma pierwszy kąpać w rosie?
Po czwarte - jak
Poznać, kto ptak,
A kto nie ptak?
A po piąte przez dziesiąte
Będą ćwierkać, świstać, kwilić,
Pitpilitać i pimpilić
Ptaszki następujące:

Słowik, wróbel, kos, jaskółka,
Kogut, dzięcioł, gil, kukułka,
Szczygieł, sowa, kruk, czubatka,
Drozd, sikora i dzierlatka,
Kaczka, gąska, jemiołuszka,
Dudek, trznadel, pośmieciuszka,
Wilga, zięba, bocian, szpak
Oraz każdy inny ptak.

Pierwszy - słowik
Zaczął tak:
"Halo! O, halo lo lo lo lo!
Tu tu tu tu tu tu tu
Radio, radijo, dijo, ijo, ijo,
Tijo, trijo, tru lu lu lu lu
Pio pio pijo lo lo lo lo lo
Plo plo plo plo plo halo!"

Na to wróbel zaterlikał:
"Cóż to znowu za muzyka?
Muszę zajrzeć do słownika,
By zrozumieć śpiew słowika.
Ćwir ćwir świrk!
Świr świr ćwirk!
Tu nie teatr
Ani cyrk!

Patrzcie go! Nastroszył piórka!
I wydziera się jak kurka!
Dość tych arii, dość tych liryk!
Ćwir ćwir czyrik,
Czyr czyr ćwirik!"

I tak zaczął ćwirzyć, ćwikać,
Ćwierkać, czyrkać, czykczyrikać,
Że aż kogut na patyku
Zapiał gniewnie: "Kukuryku!"

Jak usłyszy to kukułka,
Wrzaśnie: "A to co za spółka?
Kuku-ryku? Kuku-ryku?
Nie pozwalam, rozbójniku!
Bierz, co chcesz, bo ja nie skąpię,

Ale kuku nie ustąpię.
Ryku - choć do jutra skrzecz!
Ale kuku - moja rzecz!"
Zakukała: kuku! kuku!
Na to dzięcioł: stuku! puku!
Czajka woła: czyjaś ty, czyjaś?
Byłaś gdzie? Piłaś co? Piłaś, to wyłaź!
Przepióreczka: chodź tu! Pójdź tu!
Masz co? daj mi! rzuć tu! rzuć tu!

I od razu wszystkie ptaki
W szczebiot, w świegot, w zgiełk - o taki:
"Daj tu! Rzuć tu! Co masz? Wiórek?
Piórko? Ziarnko? Korek? Sznurek?
Pójdź tu, rzuć tu! Ja ćwierć i ty ćwierć!
Lepię gniazdko, przylep to, przytwierdź!
Widzisz go! Nie dam ci! Moje! Czyje?
Gniazdko ci wiję, wiję, wiję!
Nie dasz mi? Takiś ty? Wstydź się, wstydź się!"
I wszystkie ptaki zaczęły bić się.
Przyfrunęła ptasia milicja
I tak się skończyła ta leśna audycja.

.

kszzzz · Wysłany: Pon 18:42, 09 Mar 2009 Temat postu:

Jan Brzechwa

Jeż

Idzie jeż, idzie jeż,
Może ciebie pokłuć też!

Pyta wróbel: "Panie jeżu,
Co to pan ma na kołnierzu?"

"Mam ja igły, ostre igły,
Bo mnie wróble nie ostrzygły!"

Idzie jeż, idzie jeż,
Może ciebie pokłuć też!

Zoczył jeża młody szczygieł:
"Po co panu tyle igieł?"

"Mam ja igły, ostre igły,
Żeby kłuć niegrzeczne szczygły!"

Sroka też ma kłopot świeży:
"Po co pan się tak najeżył?"

"Mam ja igły, ostre igły,
Będę z igieł robił widły!"

Wzięła sroka nogi za pas:
"Tyle wideł! Taki zapas!"

W dziesięć chwil już była na wsi:
"Ludzie moi najłaskawsi,

Otwierajcie drzwi sosnowe,
Dostaniecie widły nowe!"

kszzzz · Wysłany: Pon 21:34, 16 Mar 2009 Temat postu:

rzecz o podróżach poezji i wróblach w tle

ruszyliśmy w transatlatycki pochód po mieście
zebrać to i owo i posłuchać o czym
ćwierkają wróble.

najpierw był park. ten za czwartą ulicą
i za siódmą kałużą. na ławce rozpiliśmy
flaszkę i poczuliśmy ciepło na twarzy
jakby nas dzień smagnął po mordzie słońcem.
mówię " spojrzę mu prosto w gębę " i spoglądam
ale niepotrzebnie mrużyłem oczy -
wszelkie wybuchy ustały.
patrzę na samotność chmur, na ich oczekiwanie.
pęczniały, łypały na mnie z ukradka okiem i nagle,
znienacka, wypluły z siebie zimę. wróble zamarzły w locie,
ziemia oszroniała i, jakby w zachwycie nad cudem,
zatrzymała się.
uciekliśmy więc do Piastowskiej. zawsze
to cieplej i o wódkę łatwiej. no i ten koloryt.
poezja płynęła ciurkiem jak piwo z kranu
i tylko ktoś niewrażliwy mógłby się nie połapać.
my poczuliśmy ten klimat i śpiewaliśmy na cześć poezji
głośniej jak nigdy dotąd

zostawiamy park kałuże i ulice. nic tu już po nas.
świat ruszył z kopyta i najważniejsze to nie dać
mu się złapać.
wróble ćwierkają że na słońce powróciły wybuchy.

chodź przyjacielu
znowu zamachniemy się na życie

autor [link widoczny dla zalogowanych]

hajdi · Wysłany: Sob 15:37, 28 Mar 2009 Temat postu:

Ćwierkają wróbelki od samego rana
ćwir, ćwir dokąd idziesz Marysiu kochana,
ćwir, ćwir dokąd idziesz Marysiu kochana.

A Marysia na to śmiejąc się wesoło
szkolny rok się zaczął
więc idę do szkoły,
szkolny rok się zaczął
więc idę do szkoły... (nie pamiętam dalszego ciągu) Smile