www.spotkania.fora.pl

hreczka

.

Tęczowy świat kolorowego szkła...

Słońce przez witraż zmienione barwami

tańczy we wnętrzu, grą kolorów mami...

Tu lekko turkusem muśnie czoło,
gorącą czerwienią otoczy wkoło,
fioletem na moment dotknie dłoni,
szmaragdową zielenią ramię osłoni,
złotą żółtością rozweseli oczy,
oranżem pod stopami zaskoczy,
szafirem figlarnie igrając w błękicie
sprawia, że trwamy w zachwycie!

A kiedy z organów płynie muzyka
po drugiej stronie tęczy znikam...

.

hajdi

Hreczuś czy to Twój wiersz?
Bardzo piękny i zdjęcie również Padam

hreczka

.
Witraż w katedrze św. Wita na Hradczanach w Pradze.
Jego twórcą jest Alfons Mucha, (1860 - 1939), czeski grafik i malarz, jeden z czołowych przedstawicieli secesji
i fin de siecle'u.
Dużo miejsca w jego twórczości zajmuje "słowiańszczyzna" i właśnie fragment jej historię przedstawia ten witraż.

Fragment:
_______

źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

.

hreczka

.
Tak, Hajduś, wiersz - to moja tfórczość Embarassed

(inaczej - podałabym autora!)

.

hajdi

Podziwiałam ten witraż w oryginale, gdy byłam w Pradze.
Zawsze podziwiam witraże w kościołach, które zwiedzam.

hreczka

Daga

Jerzy Skąpski

Obrazka nie widać (było) ! (ans)
ten miał być :

Tylko to zdołałam ustalić
Autor witrażu urodzony w 1933 r. w Hebdowie, malarz, grafik, projektant witraży; studiował w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie w latach 1952-58 u prof. Emila Krchy, Macieja Makarewicza, Ludwika Gardowskiego, w pracowni którego uzyskał dyplom z drzeworytu na Wydziale Grafiki. Członek ZPAP od 1958r.
Uprawia malarstwo sztalugowe, ścienne, plakaty, ilustracje, głównie jednak projektuje witraże.
Wg. mnie, moim skromnym laickim zdaniem, to kula ziemska z ziemianami, jakby przy stole

Daga

Ten jest bardziej tęczowy

acomitam

Cudne witraże! To ja Wam za nie - Wyspiańskiego. Niech nasze oczy cieszą:

hreczka

.
Tu zaczęła się moja fascynacja witrażami...
W powojennych latach, jako dziecko zbierałam kolorowe szkiełka

z wybitych, (w czasie działań wojennych), okien neogotyckiego kościoła Mariackiego w Katowicach. Widok tego
sanktuarium, (mieszkałam naprzeciwko, a kościół widziałam "z profilu") - towarzyszył mi przez ponad 30 lat. Tu szłam
do pierwszej komunii i tu brałam ślub.
(Kościół Mariacki, to najstarszy zachowany kościół katolicki w śródmieściu Katowic. Plany utworzenia katowickiej parafii sięgają połowy XIX wieku.)

We wnętrzu - wrażenie robią wspaniałe witraże projektu Adama Bunscha, ucznia Mehoffera...

źródło: [link widoczny dla zalogowanych]

hajdi

Hreczka napisała:
Właśnie! I wiem, że masz "w tym temacie" własny foto-dorobek. Dlaczego się nim tu nie pochwalisz?

Hreczuniu właśnie, że nie mam specjalnego dorobku. W Pradze byłam w 2002 roku i nie posiadałam jeszcze cyfrówki tylko 'idioten-premiera' Very Happy

Jedyne witraże jakie mam to te z kaplicy San Chapelle z Paryża, z których jeden był w konkursie "1 w 3" Smile

Muszę nabrać ochoty na zmniejszanie fotek Very Happy

acomitam

Moja fascynacja witrażami zaczęła się od... zwykłej dziecięcej zabawki - kalejdoskopu. Dostałam go gdy miałam 7-8 lat i bawiłam się nim przez długie lata. Co się z nim stało potem, nie wiem. Ale chciałabym taki znów mieć...

Daga

To jest kara dla mnie , za brak dokładności.

Witrażyk pochodzi z Muzeum Minerałów i Skamieniałości w Św. Katarzynie

Hreczuniu:) nie gniewaj się na mnie, powracam do tematu Very Happy

Daga

Witraż z Kościóła Matki Boskiej Bolesnej w Poznaniu

Daga

Witraż z Katedry Notre Dame

Tylko jak tu znaleść autora????
Tego nie potrafę Sad

Daga

W nowym kościele pw. Najświętszego Serca Pana Jezusa w Rypinie znajduje się jeden z największych kościelnych witraży Europy. Ma 212 m2 powierzchni! Scena Ostatniej Wieczerzy wypełnia dwie ściany prezbiterium świątyni. Można go oglądać tylko od środka.

Wykonała pracownia witraży Elżbiety i Andrzeja Bednarskich
z Rypina

Daga

Znalazłam w Necie ciekawostkę dot. witraży i muszę sie nią podzielić.

Witraże pomagały zabijać bakterie

Barwione złotem szyby średniowiecznych kościelnych witraży są jednym z najwcześniejszych przykładów zastosowania nanotechnologii – pod wpływem słonecznych promieni oczyszczają bowiem powietrze.

Średniowieczni szklarze stosowali nanocząsteczki złota do otrzymywania szkła o różnej – zależnie od wielkości cząstek – barwie, przy czym najbardziej znanym przykładem jest szkło o barwie rubinu. Badający stare witraże zespół prof. Zhu Huai Yonga z australijskiego Queensland University of Technology odkrył, że barwione złotem szkło nie tylko pięknie wygląda i nie zmienia barwy, ale także jest nanokataliztorem, rozkładającym zanieczyszczenia powietrza pod wpływem światła.

Maleńkie cząstki złota dzięki dostarczanej przez Słońce energii świetlnej stają się bardzo aktywne i potrafią rozkładać między innymi lotne związki organiczne, wydzielające się na przykład z nowych mebli, dywanów czy świeżej farby. Właśnie te lotne związki odpowiadają za charakterystyczny zapach nowości, który może wydawać się przyjemny, ale nie jest korzystny dla zdrowia. W procesie rozkładu zanieczyszczeń przez złoto powstają niewielkie ilości dwutlenku węgla.

Zdaniem prof. Zhu nanocząsteczki złota są bardzo ekonomicznym katalizatorem, ponieważ pod wpływem światła tylko one się rozgrzewają, a ich otoczenie pozostaje chłodne. Mogłyby znaleźć zastosowanie w wielu procesach chemicznych, pozwalając na produkcję tańszą i bardziej przyjazną dla środowiska.

Źródło: Serwis Nauka w Polsce

hreczka

.
Och! Jak tu zrobiło się kolorowo od podświetlonego, barwnego szkła!!! Very Happy

A to, co Dagna napisała o bakteriobójczych właściwościach witraży... powaliło mnie
na kolana!!! Padam

Nie miałam pojęcia i dziękuję Ci Daguś za wzbogacenie tego wątku TAKĄ wiedzą!

Serdecznie dziękuję też Acomitce Padam

za przypomnienie "sklerotyczce"
o kalejdoskopu zmiennym świecie,
bo też oglądałam go w zachwycie!

.

hreczka

.
Istnieje wiele zastosowań kolorowego szkła i to nie tylko w oknach kościołów!
Może nawet bardziej urzekające są te witraże, które znalazły zastosowanie we wnętrzach mieszkań...
Są to najczęściej lampy, ale też drzwi, a również luźno stojące i wiszące przedmioty ozdobne.
Odpowiednio podświetlone... potrafią prawdziwie oczarować! Rolling Eyes

Jest to STYL TIFFANY Very Happy

(Nazwa pochodzi od twórcy pierwszych takich przedmiotów - Louisa Tiffany (1848 - 1933) - amerykańskiego
artysty tworzącego głównie dzieła ze szkła i wyroby jubilerskie w stylu secesji.)

Lampa zaprojektowany w pracowni "Ars Longa"

Inna lampa;

Drzwi;
Tomasz Wachowicz, absolwent ASP w Poznaniu

/ Z adresów: [link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych]
[link widoczny dla zalogowanych] /

.

Daga

Różne są piękności i prawdy na tym Świecie (prawda jest jedna - ale chodzi o mnogość), ale ta prawda jest powalająca i rzutowała nawet na naszą wolność.
To taki dokument wyrażony sztuką witraża. jak obrazek św. który mam w swoim modlitewniku.

Z okazji 30-lecia

Nie umiem znaleść autora, choć to napiszę: ten oto witraż brał udział w konkursie?, bo zajął II miejsce.
Może coś znajdę?, to dopiszę.

Witraż ten jest na 11 stronie w grafice - witraże jesienne

hajdi

Dago piękny witraż Exclamation

Napisz chociaż gdzie on się znajduje Question

Daga

Dacie wiarę????..... Wink

wielbłądy na pustyni-witraż

Aaaaaaa! wielbłądy to mnie kręcą Very Happy

hajdi

Daguniu przeczytałam co napisałaś w SB nt. tego witrażu z JPII, ale mnie chodziło raczej o to gdzie on się fizycznie znajduje, a nie o adres w googlach Very Happy

tzn. czy jest w jakimś kościele Exclamation

hreczka

.
Witrażowe różne style
pokochały też motyle,
i piękne ważki na tyle,
aby siąść na naszym oknie,
gdzie skrzydełko im nie zmoknie,
a oczy każdego zachwycą kolory
niezależnie od roku pory...

Kolekcja:http://www.szreniawa-gut.com/galeria.php?id=2

_____________________________________________________________

Inny świat

Ja jestem zafascynowana witrażami od czasu, kiedy ktoś przywiózł do Sosnówki w czasie wakacji kalejdoskop jako zabawkę dla dziecka, a ja tym dzieckiem zajmowałam się ku uciesze rodziców i mojej, bo miałam dostęp do kalejdoskopu. Ale kiedyś ten kalejdoskop dziecku wypadł z rąk i potoczyl się z sadu spadając na podwórze z wysokości 2 metrów. Dziecko płakało chwilę a ja w skrytości ryczałam do chwili kiedy Ojciec wziął mnie do gabinetu, wyjąl z biblioteki ksiązkę i powiedzial: "masz i nie rycz. To jest o wiele ładniejsze". I wciągnęlo mnie. Była to kilkudziesięciotomowa Encyklopedia historii sztuki po niemiecku, która Ojciec podarował rok później swojemu bratu, na ten czas dziekanowi Wydziału Malarskiego w WSSP w Poznaniu. A ja oglądałam witraże z katedr, kościołów i prywatnych rezydencji w Europie. A później kupowałam kalejdoskopy dziecku. Hm. Dziecko wolało zwierzęta i zabawy na trzepaku, przyprawiające o palpitacje sąsiadów, których okna wychodziły na podwórze. Nasze na szczęście nie, bo byłabym już po zawale.
Gdzieś w latach ponurych, osiemdziesiątych, kupiłam w zaprzyjaźnionej księgarni Ossolineum we Wrocławiu książkę T. Adamowicza "Witraże fryburskie Józefa Mehoffera".
Jak zaczęłam ja przeglądać ok 10 wieczorem tak skończyłam czytać o 4 rano. A to był tylko niby nudny przekaz o losach wygranego przez Mehoffera konkursu, perypetie z warsztatami, radą katedralną oceniającą projekty, statystami, modelami, tkaninami zakupowanymi do niektórych scen. Ale nie odpuściłam. Niewiele książek spędziło mi sen z powiek tak skutecznie. We wczesnej młodości, w czasie rekolekcji wielkanocnych przychodziłam wcześniej do kościoła i siadałam w dogodnym miejscu, które pozwalało oglądać witraże w świetle zachodzącego powoli słońca. Jakie bogactwo barw wtedy ujawniało słoneczko. I zawsze kontemplację witraży kończyłam myślą: jak oni to myją, bo, jak to w okresie przedświątecznym, miałam do umycia (razem z Mamcią) 32 okna. I nie były to, niestety, witraże.
Dobrze, że mam teraz czas pobuszować w wątkach, od których powinnam zaczynać.
Dziekuję Hreczuniu za wrzucenie za moje drabinki tak smakowitej strawy duchowej. A wszystkim innym, za piękne fotografie. Tylko kto mnie do tych pięknych miejsc zabierze na wycieczkę?

hreczka

.
Kochana IŚ-ko, witaj w klubie zakochanych w refleksach rzucanych przez światło przefiltrowane przez
kolorowe szkło! Very Happy

Jeżeli się nie mylę, to widziałam kiedyś zdjęcie Twojej lampy w stylu Tifannyego... Rolling Eyes

Masz więc cząstkę
tego piękna - na wyciągnięcie ręki, (oczu! Wink

) Może dodasz tu, do kolekcji - tę fotografię?!

A witraże w oknach... No cóż, możesz zawiesić w oknie(ach) - takiego motyla, (jak wyżej), albo ... zacząć
..."pielgrzymkę" po kościołach... Laughing

.

hajdi

Inny świat

Lubię monumentalne budowle, obrazy przedstawiające np.ogromny księżyc albo daleką perspektywę albo Titanica albo świat podwodny, że o kosmosie nie wspomnę, bo wtedy w ich cieniu czuję się swojsko, przytulnie i bezpiecznie. Takie ze mnie dziwadło.
Ale witraże lubię takie bardziej z wiejskich, co nie znaczy ubogich kościolów. Zwykle przedstawiają postaci z biblii, apostołów z symboliczną skróconą opowieścią ich apostolstwa itp. W monumentalnych oknach żadnej takiej "historyjki" ani alegorii przedstawić nie można. Jest tylko feeria barw kalejdoskopowych bardziej, których nasycenie nie znaczy nic prócz kolorowych szkiełek. Ale wrażenie jest potężne.
Na razie, za rada Hreczki, kupię sobie motyla. Tymczasem świeci mi w nocy lampa witrażowa w kształcie zielonego żółwia, co bym sobie nie wybiła, jak Platforma, zębów w ciemności.

Daga

Witraż św. Andrzeja Boboli - kościół parafialny - Rymanów Zdrój

piękny

Daga

I taka ciekawostka witrażowa

W pejzażu wioski dominuje szczyt świętej góry Hokusan. Jej mieszkańcy od najdawniejszych czasów oddawali cześć górze każdego ranka i o zachodzie słońca a także odprawiano misteria i ceremonie zwane „Hakusui – no – Taki“. Nazwa „Shirakawa“ pochodzi od czystej, białej wody rzeki Shirakawa („shiro“- oznacza biel, biały a słowo „kawa“ – rzeka). Shirakawa go była wioską odizolowaną od nowoczesnej kultury przez bardzo dlugi czas, ale współczesny styl życia stopniowo przenikał także i tutaj. Stary styl zabudowy przestał odpowiadać młodej, nowej generacji i wiele domów zostalo rozebranych, bądź przebudowanych zgodnie z nowoczesnym standardem ale wciąż jeszcze około 60 domów pozostaje w starym stylu. W 1971 roku Stowarzyszenie Ochrony Naturalnego Środowiska Shirakawa-go Ogimachi zaangażowane zostało do ochrony tych bezcennych dóbr kultury Japonii przed dalszą degradacją i zniszczeniem. W wyniku tej akcji dziewięć domów, które były opuszczone lub zdemolowane, w następnym roku zostały odrestaurowane wraz z ich otoczeniem i udostępniono je dla zwiedzających jako „Gassho Mura“. Zespół tej zabudowy przekształcono wkrótce w „Shirakawa-go Gassho no Sato“. W 1983 roku, po kolejnych naprawach i udoskonaleniach, zespół uzyskał nazwę „Gassho – zukuri Minka En“ (Park Folkloru – otwarte muzeum). Aktualnie dwadzieścia pięć domów znajduje się na obszarze 5,8 hektarów tego rezerwatu gdzie można zobaczyć przykłady tradycyjnych gospodarstw z XIX wieku. Tradycyjne japońskie budownictwo bazuje na drewnie, które było ogólnie dostępne od nadawniejszych czasów. Strzechy o dużym kącie nachylenia z uwagi na obfite opady śniegu stanowią unikalną cechę budownictwa tej wsi i dlatego cały obszar wioski Ogimachi – Gasshoshuraku stanowi rezerwat tradycyjnej sztuki budowlanej. Wszystkie budynki są wtopione harmonijnie w górski pejzaż i niezwykłe odczucie piękna w tym miejscu towarzyszy wszystkim zwiedzającym. Unikalna seria japońskich znaczków pocztowych z obiektami z Shirakawa-go (World Heritage Series No 9) została wyemitowana w 2002 roku. Poniżej interesujący (zimowy) witraż obiektu z Shirakawa-go w wykonaniu Tashiro Stained and Leaded Glass Studio z Nagoi.

Kornel Drzewiński